LiluArt.pl sztuka życia
Related Articles
Hipomania jest często określana łagodniejszym mianem manii, która jest postrzegana jako epizod w chorobie afektywnej dwubiegunowej (CHAD). Rzadko pojawiają się samodzielnie, niemniej zdarzają się przypadki, kiedy występuje hipomania. Porównując do objawów manii hipomania wykazuje zdecydowanie mniejsze nasilenie, ale nie oznacza to, że jest bezpieczna. Wręcz przeciwnie – nie wolno lekceważyć jej objawów. W przypadku manii pacjenci często mają epizody psychotyczne, np. omamy czy urojenia. Osoby w hipomanii nie wykazują takich objawów. Co więcej, hipomanię można zdiagnozować po upływie 4 dni, natomiast manię po upływie tygodnia.
Hipomania — podstawowe przyczyny choroby hipomaniakalnej
Do najczęstszych przyczyn pojawiania się choroby hipomaniakalnej należą zaburzenia w obszarze mózgowia związane z neuroprzekaźnikami w pobudzonych układach: dopaminergicznym oraz noradrenergicznym. Czynniki genetyczne mogą być również przyczyną hipomanii, zwłaszcza gdy choroba została stwierdzona u któregoś z członków rodziny. Znaczenie mają także schorzenia ogólnoustrojowe (np. AIDS, zaburzenia czynności tarczycy), choroby neurologiczne (stwardnienie rozsiane, nowotwór mózgu). Grupę ryzyka stanowią osoby, które zażywały narkotyki, jak i pacjenci po doświadczeniu traumy.
Hipomania — popularne objawy
Specjaliści wskazują na charakterystyczne objawy, typowe dla pacjentów z hipomanią. Są one podobne, jak w przypadku manii, ale cechują się mniejszym nasileniem. Na pierwszy plan wysuwają się stany euforyczne, w tym takie jak: nadmierna gadatliwość, gonitwa myśli, nadmierna aktywność psychofizyczna, trudności z utrzymaniem uwagi i koncentracji, brak potrzeby snu, ryzykowne, brawurowe aktywności, niekontrolowanie emocji, zwiększona drażliwość.
Hipomania — diagnostyka i leczenie
Hipomanię może zdiagnozować lekarz psychiatra przeprowadzający z pacjentem pełną procedurę badania. W czasie wywiadu specjalista zadaje pacjentowi pytania związane z jego ogólnym samopoczuciem. Może także wykonać specjalny test lub zlecić czterodniową obserwację pacjenta. Istotne znaczenie ma występowanie stanów depresyjnych, które decydują o tym, czy diagnozowana osoba może mieć chorobę afektywną dwubiegunową. Zwykle osoby z hipomanią żyją normalnie w społeczeństwie. Nie wykazują trudności w życiu rodzinnym ani zawodowym. W wybranych przypadkach hipomanii zlecane jest badanie obrazowe głowy, które pozwala stwierdzić, czy stan euforyczny pacjenta pojawił się nagle, czy ma nowotwór mózgu lub niestwierdzone wcześniej stwardnienie rozsiane. Jeśli chodzi o leczenie, to podstawową metodą jest farmakoterapia. Pacjent otrzymuje zwykle leki normotymiczne, których podstawową funkcją jest stabilizacja nastroju. Zwykle wybierane są sole litu, karbamazepina i walproiniany. Ponadto pacjent może przyjmować środki przeciwpsychotyczne (neuroleptyki). Uzupełniającą metodą leczenia jest psychoterapia. Wielu specjalistów twierdzi, że połączenie obu form pomocy przynosi długofalowe, najlepsze skutki dla zdrowia i samopoczucia pacjenta.
IIM
